In this episode, we perceive conflict and triumph in a bull taming arena, as depicted in Sangam Literary work, Kalithogai 105, penned by Chozhan Nalluruthiran. The verse is situated in the ‘Mullai’ or ‘Forest Landscape’ and reveals happy tidings in the lady’s life.

தோழி
‘அரைசுபடக் கடந்துஅட்டு ஆற்றின் தந்த
முரைசுகெழு முது குடி முரண்மிகு செல்வற்குச்
சீர் மிகு சிறப்பினோன் தொல் குடிக்கு உரித்து எனப்
பார் வளர் முத்தமொடு படு கடல் பயந்த
ஆர் கலி உவகையர் ஒருங்கு உடன் கூடித்
தீது இன்று பொலிக என தெய்வக் கடி அயர்மார்,
வீவு இல் குடிப் பின் இருங்குடி ஆயரும்,
தா இல் உள்ளமொடு துவன்றி ஆய்பு உடன்

வள் உருள் நேமியான் வாய் வைத்த வளை போலத்
தெள்ளிதின் விளங்கும் சுரி நெற்றிக் காரியும்,
ஒரு குழையவன் மார்பில் ஒள் தார் போல் ஒளி மிகப்
பொரு அறப் பொருந்திய செம் மறு வெள்ளையும்,
பெரும் பெயர் கணிச்சியோன் மணி மிடற்று அணி போல
இரும் பிணர் எருத்தின் ஏந்து இமில் குராலும்,
அணங்கு உடை வச்சிரத்தோன் ஆயிரம் கண் ஏய்க்கும்
கணம் கொள் பல் பொறிக் கடும் சினப் புகரும்,
வேல்வலான் உடைத் தாழ்ந்த விளங்கு வெண்துகில் ஏய்ப்ப
வாலிது கிளர்ந்த வெண்கால் சேயும்,
கால முன்பின் பிறவும் சால
மடங்கலும் கணிச்சியும் காலனும் கூற்றும்,
தொடர்ந்து செல் அமையத்து துவன்று உயிர் உணீஇய
உடங்கு கொட்பன போல் புகுத்தனர் தொழூஉ

அவ்வழி,
கார் எதிர் கலி ஒலி கடி இடி உருமின் இயம் கறங்க,
ஊர்பு எழு கிளர்பு உளர் புயல் மங்குலின் நறை பொங்க,
நேர் இதழ் நிரை நிரை நெறி வெறிக் கோதையர் அணி நிற்பச்
சீர் கெழு சிலை நிலைச் செயிர் இகல் மிகுதியின், சினப் பொதுவர்
தூர்பு எழு துதை புதை துகள் விசும்பு உற எய்த
ஆர்பு உடன் பாய்ந்தார் அகத்து

மருப்பில் கொண்டும், மார்பு உற தழீஇயும்,
எருத்து இடை அடங்கியும், இமில் இறப் புல்லியும்,
தோள் இடைப் புகுதந்தும், துதைந்து பாடு ஏற்றும்,
நிரைபு மேல் சென்றாரை நீள் மருப்பு உறச் சாடிக்
கொள இடம் கொள விடா நிறுத்தன ஏறு

கொள்வாரைக் கொள்வாரைக் கோட்டுவாய் சாக் குத்திக்
கொள்வார் பெறாஅக் குரூஉச் செகில் காணிகா
செயிரின் குறை நாளால் பின் சென்று சாடி
உயிர் உண்ணும் கூற்றமும் போன்ம்

பாடு ஏற்றவரைப் படக் குத்திச் செங்காரிக்
கோடு எழுந்து ஆடும் கண மணி காணிகா
நகை சால் அவிழ்பதம் நோக்கி நறவின்
முகை சூழும் தும்பியும் போன்ம்

இடைப் பாய்ந்து எருத்தத்துக் கொண்டானோடு எய்தி
மிடைப் பாயும் வெள் ஏறு கண்டைகா,
வாள் பொரு வானத்து அரவின் வாய் கோட்பட்டுப்
போதரும் பால் மதியும் போன்ம்

ஆங்க ஏறும் பொதுவரும் மாறுற்று மாறா
இரு பெரு வேந்தரும் இகலி கண்ணுற்ற
பொரு களம் போலும் தொழூஉ

தோழி தன்னிடம்
வெல் புகழ் உயர்நிலைத் தொல் இயல் துதை புதை துளங்கு இமில்
நல் ஏறு கொண்ட பொதுவன் முகன் நோக்கிப்
பாடு இல ஆயமகள் கண்

தோழி தலைவியிடம்
நறு நுதால்! என் கொல் ஐங்கூந்தல் உளரச்
சிறு முல்லை நாறியதற்கு குறு மறுகி,
ஒல்லாது உடன்று எமர் செய்தார் அவன் கொண்ட
கொல் ஏறு போலும் கதம்?

நெட்டிரும் கூந்தலாய்! கண்டை, இஃது ஓர் சொல்
கோட்டு இனத்து ஆயர் மகனொடு யாம் பட்டதற்கு
எம் கண் எமரோ பொறுப்பர்; பொறாதார்
தம் கண் பொடிவது எவன்?

தலைவி
ஒண்ணுதால்!
இன்ன உவகை பிறிது யாது யாய் என்னைக்
கண் உடைக் கோலள் அலைத்ததற்கு, என்னை
மலர் அணி கண்ணிப் பொதுவனோடு எண்ணி,
அலர் செய்துவிட்டது இவ் ஊர்?

ஒன்றிப் புகர் இனத்து ஆயமகற்கு, ஒள் இழாய்!
இன்று எவன் என்னை எமர் கொடுப்பது, அன்று அவன்
மிக்குத் தன் மேல் சென்ற செங்காரிக் கோட்டு இடைப்
புக்கக்கால் புக்கது என் நெஞ்சு?

தோழி
என,
பாடு இமிழ் பரப்பு அகத்து அரவணை அசைஇய
ஆடு கொள் நேமியான் பரவுதும், ‘நாடு கொண்டு
இன் இசை முரசின் பொருப்பன், மன்னி
அமைவரல் அருவி ஆர்க்கும்
இமையத்து உம்பரும் விளங்குக’ எனவே.

The march of the bulls and the herders continues on. The words can be translated as follows:

“‘Winning over kings many and claiming their treasures as per tradition, with roaring drums, rules the prosperous and strong king from an ancient clan. Let the pearls that thrive in his land and all the riches endowed by the roaring seas come together with joy and flourish forever, without any adversity’ – Wishing so, those people from the huge tribe of herdsmen, descendants of that undying clan, pray and surrender to God, with flawless hearts, seeking with much fervour.

Akin to the conch that the One with the powerful discus places on his mouth, glows the white whorl on the forehead of the black bull;
Akin to the radiant and matchless garland on the One with a single earring, appears the red spot on the white bull;
Akin to the beautiful, sapphire-hued neck of the Famous One with an axe, is the dark and coarse neck of the tawny bull with an uplifted hump;
Akin to the thousand eyes of the furious One with a thunderbolt, appear the numerous spots on the brown bull with much fury;
Akin to the white attire that hangs low on the One, skilled with the spear, are the white legs of the red bull;
And many such bulls, with the strength of Death, were let inside the arena, appearing akin to Fire, Axe, Fate and Death that follow one after the other continuously, intending to devour lives at the end of time!

In that place, as drums roared, akin to uproarious and resounding thunder in the downpour of the rainy season; as incense soared, akin to clouds that rise and rove on the high skies; as maiden stood beautifully, wearing fragrant garlands filled with perfect rows of flowers; the furious young herdsmen, filled with much courage, shouting uproariously, making the dust rise, hiding the close forms within, pounced inside the arena, with much gusto!

Holding on to the horns, embracing with their chests, pressing against the necks, bending the humps, letting the bulls enter between their arms, standing close together, they accepted the danger. As for the bulls, they attacked those who came close to them by piercing with their horns and gave no way for the men to hold on to them.

Behold that red bull that stabs to death, whoever tries to seize it, and stands with no one to capture it, akin to Death that chases with rage at the end of one’s days and devours life!

Behold the thick bells, dancing above the horns of the red-black bull that gores who dares to come before it, looking like honeybees that surround a bright flower, waiting for the time the flower open its buds, to savour the honey!

Behold the white bull that pounces high to the platform to shake off the man, who leaped in-between and holds on to its neck, appearing akin to the milky moon that moves in the white sky, when caught in the mouth of the snake!

And so, the arena, where the bulls and herders face and fight again and again, appears akin to a battlefield, where two great kings clash with much rage!

Confidante (To herself)
The eyes of this herder’s daughter move not away from the face of that herder, born in ancient clan, and who has risen with his victory, as he captures the shining hump of the fine bull, amidst the shrouding dust of the arena.

Confidante(To Lady)
O maiden with a fragrant forehead! When drying your thick and beautiful tresses, sensing that it smelt of a little jasmine, didn’t our kin become bewildered and act with much fury, akin to the bull that he has seized. Why was that so?

O maiden with flowing tresses! There’s another thing too! Our kin may accept that you were together with the son of the herders of the horned buffalo, but those others with disapproving eyes won’t ever accept it. Why is that so?

Lady
O maiden with a shining forehead! When mother spoke with anger to me, her eyes like a beating stick, this town spread slander about me and the herder wearing a beautiful head garland. What could bring more joy to me?

Won’t our kin offer my hand to the son of herders with tawny bulls many today, for didn’t he leap with courage between the horns of the red-black bull that pounced on him, making my heart leap along to him?

Confidante
And so, praying to the One, with a victorious discus, lying on the bed of a snake in the middle of the roaring seas, wishing that the fame of the great king with resounding drums, who wins over lands many, echo even beyond the cascade-echoing mountains of the Himalayas!”

Time to delve into the nuances. The verse is situated in the context of bull taming to win the hand of a beloved and the words are spoken by the confidante and the lady. The confidante starts with an account of how the herders start their festivities by wishing well for their king from the dynasty identified by the pearls that abound in their land, referring to the Pandya Kings of the South, the ruler of the three seas. Then, as in the previous verse, the worthy opponents in the bull taming are introduced. The bulls are identified by a certain physical feature and connecting that with the accessory of Gods or mythological characters such as Thirumaal, Balaraman, Siva, Indiran and Murugan. The way the bulls enter the arena appears as if they are the various elements of Death that follow one after the other and strike a person at the end of their life. The sounds and scene of the arena that we have become much familiar with, are presented here. We have drums roaring, incense spreading, maiden watching and the men gearing up! The struggle between the equally placed bulls and men is highlighted, and then the confidante calls attention to the different coloured bulls and sketches their actions in that arena, connecting to similes in mythology or nature, and she concludes by depicting the arena like a battlefield, where two powerful and great kings are clashing.

From these generic scenes, the confidante turns to the personal and notes how the lady’s eyes are not moving away from one man, who happens to be taming a bull. She then asks the lady about certain events that happened a while ago, about how the lady’s kin suspected the lady when her tresses smelt of jasmines. Innocently, she asks why that was so, and as if answering that question herself, she talks about how the lady’s kin would accept the lady’s relationship with the man but not those townsfolk, who spread slander. The lady replies to this saying that she’s happy indeed for that slander connecting her to the man, because the man had succeeded in taming the great red bull and her kin would have no objection to marrying her to the man, to whom her heart belonged. The confidante concludes as custom by praying that the fame of the Pandya King resounds even beyond the northern ranges of the Himalayas! And thus, we note how the public becomes the personal in this verse that brings out the events of a bull taming arena and the emotions in the heart of a lady, who triumphs in love, as her man triumphs over a bull!