» Lees dit nummer online

Met onder andere:

» Nanmoku, het bejaardste dorp in het bejaardste land

» In Narva is ‘de Russische dreiging alom aanwezig’

» Bashar Murad, een kunstzinnige queerstem tegen Israëlische agressie

Vrouwen die zich afkeren van patriarchale systemen, jongeren die geen kinderen meer willen omdat er te veel crises in de wereld zijn en mannen die steeds minder vruchtbaar worden. Onze verworvenheden van de afgelopen eeuw – betere scholing voor meisjes, meer beschikking over het eigen lijf – lijken zich evenals de slechte ontwikkelingen – pesticiden, stress, het klimaat – tegen ons te keren. De oplossing is in deze tijd ironisch te noemen: migratie. Spanje, waar premier Pedro Sánchez benadrukte dat er moest worden gekozen tussen open en welvarend of arm en afgesloten, wordt gezien als de best presterende economie van Europa of zelfs de wereld. Helaas vormt Spanje op dit gebied nogal een uitzondering in de westerse wereld.

Geen wonder, aldus de Britse columnist Owen Jones, dat jonge mensen geen vertrouwen meer hebben in de democratie. In Frankrijk zou dat bijvoorbeeld al gelden voor een op de drie jongeren. ‘Mensen hebben alle reden om woedend te zijn, maar hun woede is op de verkeerde doelwitten gericht,’ aldus Jones. Als je het artikel uit Der Spiegel leest van Marc Pitzke, die als ‘buitenlander’ in New York getrouwd is met een zwarte man, wordt de woede heel invoelbaar, in dit geval tegen de uitsluiting van bepaalde bevolkingsgroepen. ‘Zodra je besluit dat één kwetsbare minderheid kan worden opgeofferd, werk je binnen een fascistisch gedachtegoed,’ aldus filosoof Judith Butler tegen El País.

‘Wees realistisch, denk het onmogelijke’

Maar behalve migratie is er nog een remedie: hoop. ‘Wees realistisch, denk het onmogelijke’, schreef de Duitse filosoof Ernst Bloch. En daarvoor is moed nodig. Neem onafhankelijksstrijder Ramos-Horta, die er alles aan doet om Oost-Timor op de been te houden. Inmiddels is de jonge democratie sterk, zijn er serieuze verkiezingen en heeft het land binnen Azië een van de hoogste scores op het gebied van persvrijheid. Of neem Nobelprijswinnaar Narges Mohammadi, die zich al meer dan dertig jaar inzet voor iedereen van wie de rechten worden geschonden, en voor vrouwen in Iran in het bijzonder. Of Jineon Baek, die het decennia-oude sofaprobleem oploste, en daarmee bewees dat ‘simpele problemen soms onverwacht complexe oplossingen hebben’. Dat geldt andersom vast ook.

Ook Gary Shteyngart had hoop, in zijn zoektocht naar het volmaakte pak. Uiteindelijk slaagt dit maatpak, dat hem overal heen vergezelt en met wiens (eet)voorkeuren hij graag rekening houdt, er zelfs in hem van zichzelf te doen houden. Ook leert hij wijze lessen, zoals: ‘Zesdraads is voor de dapperen’, een opmerking die hij niet helemaal begrijpt maar wel waardeert. Ik ook, want de dapperen verdienen iets bijzonders.

Laura Weeda

Weeda@360international.nl