» Lees dit nummer online

Met onder andere:

» Tsjernobyl op ijs

» Hoe ik doodging

» Lichamen in de woestijn: in Niger zijn de gevolgen van Europees grensbeleid pijnlijk zichtbaar

Het zal toch niet waar zijn dat een van de weinige attracties die tot nog toe gratis waren – de zon ging toch zeker voor niets op – nu ook wellicht onbetaalbaar wordt? Althans, als je een onvergetelijke all-inclusive sunset-experience wilt meemaken, want op gaat-ie natuurlijk voor iedereen, en onder trouwens ook. Maar nee, waar de hitte voor de een het leven onmogelijk maakt en de angst voor een levensgevaarlijke vlucht naar een (in elk geval klimatologisch) beter oord doet verdampen, ‘omarmen’ anderen niet de eventuele ondergang van hun eigen bestaan, maar die van de zon. 

Dat is natuurlijk geen nieuws, en het is alweer een gezegde dat eenzelfde fenomeen verwoordt, namelijk dat de een z’n dood de ander z’n brood is. Zoals uitbaters van de mooiste uitkijkposten een middel van bestaan ontdekten in het komen en gaan van de koperen ploert, zo zien smokkelaars dollartekens in de wanhoop van mensen die hun land koste wat het kost willen verlaten. En succes verzekerd, want net zoals bij de internationaal overwaaiende experience-fomo (excuus voor het jargon) zwichten wanhopige mensen voor de tamtam waarmee hardnekkig wordt beweerd dat Europa grote kansen biedt op een in elk geval financieel bestendiger bestaan. Of dat inderdaad waar is, valt zo langzamerhand ernstig te betwijfelen. Terwijl het uiteraard een beslissing is die niemand anders kan beoordelen dan degene die ’m neemt. 

Op gaat-ie natuurlijk voor iedereen, en onder trouwens ook

Maar toch, duizenden dollars betalen en met gevaar voor eigen leven en dat van anderen de zee oversteken om op dit continent met de nek te worden aangekeken, als je al niet door de kustwacht bent teruggekatapulteerd? Een oplossing is bij lange na nog niet gevonden. Scherpere controles? Werkt niet, dan gaan smokkelaars nog meer underground en bedenken ze nieuwe routes en andere manieren om hun vracht de grens over te zetten.

Ruttes ‘succesje’ op de valreep in Tunesië, het land waarmee de Europese Unie in juli een migratiedeal sloot? Dat zet geen zoden aan de dijk. Integendeel, het plukt tienduizenden sub-Saharaanse migranten van de straat en deporteert mannen, vrouwen en kinderen met bussen naar de woestijn. Niet om de fotogenieke zandverstuivingen nou eens mee te maken in zo’n leuke bedoeïenentent, maar omdat ‘niemand ons wil’. Mensenrechtenorganisaties deelden online hoe met schamele middelen beschutting werd gezocht in de woestijn en hoe mensen door uitdroging om het leven kwamen; het duurde acht dagen totdat ze werden opgehaald door het internationale Rode Kruis. Laten we die misère nu eens 300 miljoen keer op Instagram zetten, misschien komt iemand dan op een voor iedereen mens-erend idee. 

Katrien Gottlieb

gottlieb@360international.nl