» Lees dit nummer online

Met onder andere:

» Junkfood is toe aan een nieuwe definitie
» De grote vraag: hoe klein kunnen chips worden?
» Van pizza tot parmezaan. Deze historicus ontkracht de mythes over Italiaans eten

Zou dit de stad zijn met de verleidelijkste rivier, vroegen we ons af, de netste straten, de zorgelooste mensen en de duurste voorgerechten (€ 49,50 voor een salade caprese)? We liepen door het kleine, pittoreske centrum van Bern, in Zwitserland, waar dit jaar opnieuw het True Story-festival plaatsvond met bijbehorende prijsuitreiking, en verzuchtten hoe geweldig het leven is als je even niks hoeft.

Wij mensen denken graag in uitersten. Hoe vaak hoor je wel niet beweren dat deze tijden de spectaculairste in welk opzicht ook zijn? Zulke uitspraken kunnen niet of nauwelijks worden gestaafd, maar voor veel andere geldt dat wel, en precies dat is het businessmodel van Guinness World Records, dat al sinds 1955 alle mogelijke records bijhoudt. Toen weinig antwoorden nog te googelen waren, moest dit boek ‘de verhitte sfeer waartoe meningsverschillen kunnen leiden omzetten in licht’.

En ja, ook een stad kan een record behalen

Ook een record: van alle dieren met onze omvang hebben wij de kortste darmen, omdat we de darmfunctie deels hebben uitbesteed aan onze keuken, aldus Chris van Tulleken, die een overtuigend pleidooi schrijft tegen ultrabewerkt voedsel, dat minstens even schadelijk zou zijn als vet en suiker. Alberto Grandi waarschuwt tegen een ander gevaar van – in dit geval Italiaans – eten (p. 24). ‘In een normaal land,’ aldus Grandi, zelf van oorsprong Italiaans, ‘zou het niemand iets uitmaken waar (en wanneer) een bepaald gerecht is bedacht.’ De herkomst van nationale gerechten, en de exacte wijze waarop deze moeten worden bereid, zouden tegenwoordig net zo’n onderwerp voor rechtse politici zijn ‘als mooie jonge vrouwen en voetbal dat waren tijdens Berlusconi’. Grandi maakt zich met zijn zienswijze in eigen land weinig geliefd – al kan het stuk wat mij betreft prima doorgaan als aanbeveling van de Italiaanse keuken: het is even recalcitrant als smakelijk.

En ja, ook een stad kan een record behalen. Asjchabad, in Turkmenistan, heeft de ‘hoogste dichtheid van gebouwen met een witmarmeren gevel’. Of Bern records heeft weet ik niet. De zorgelooste mensen waarschijnlijk niet; onder de hoogste brug van de stad is een net gespannen tegen springers. Hoe dan ook is het zonder twijfel een van de beste plekken om als gepensioneerde door te brengen, ook als je een ‘seenager’ bent en je weigert te conformeren aan de stigma’s rondom ouderdom. Je kunt er de rivier in, of de bergen, ambachtelijk shoppen, tot diep in de nacht dansen en uitstekend eten – zolang je het betalen kan. Een perfecte plek om ‘niets meer te hoeven, vrij te zijn om te gaan en staan’ waar je wil. Wij maakten er ook dit jaar weer kennis met fantastische journalisten en hun werk (en salsakunsten), maar daarover meer in het volgende nummer.