تجربه ی عشق در ابتدای زندگی

کودک در ابتدای زندگی سراسر نیاز است و عشق خواه. عشق برای او در والدین یا افرادی که از او مراقبت می کنند خلاصه می شود. ارتباط وی در این سن محدود به افراد امن و نزدیک زندگی اوست. از طرفی نیازها و عشق خواهی او حد و مرزی ندارد و خواسته ها و نیازهای او نیز تمامی ندارد. مدام والدین را در تملک خویش می ­خواهد. والدین حق ندارند زمانی برای خودشان بخواهند. کودک متملک تمامی زمانهای والدین را به خودش اختصاص داده است. به محض دور شدن والدین از دایره دید کودک، گریه و بی تابی کودک شروع می شود.

نظر فروید در مورد دلبستگی

کودک تازه متولد شده، به نوعی مکش عشق دارد، همه چیز خواه است وخود خواه و خودشیفته! فروید معتقد بود که خود شیفتگی مرحله ای از سیر طبیعی رشد است. نوزاد خیلی سریع وبه محض خواستن چیزی، خواسته هایش بر آورده می شود.  در نتیجه توجه نوزاد در ابتدا معطوف به خود است چون بین نیازهایش و ارضای آن تاخیری وجود ندارد. کودک در این دوره ی تحولی فقط خودش را می بیند و  در دوره ی اول زندگی و در این سن والدین سریع خواسته های او را برآورده می کنند وقتی به مرور بزرگ می شود دیگر آن برآورده شدن خواسته های سریع و به موقع وجود ندارد و تاخیر در ارضا نیازهایش را تجربه می کند. پس متوجه ی دنیای بیرون هم خواهد شد و به مرور توجه از عشق به خود به سمت دیگری مهم می رود.

تحول عشق

بنابراین کودک در طی مراحل رشدی،  با تاخیر در ارضا نیازهایش  رو به رو می ­شود و ناکام شدن در این مسیر، عشق را دچار دگردیسی و تحول می کند. بنابراین ناکامی کودک در مسیر تحول، لازمه رشد طبیعی اوست. اگر زندکی کودک سراسر بر آورده شدن خواسته ها و نیازهایش باشد و ناکامی رخ ندهد، در مراحل بعدی رشد دچار مشکل خواهد شد.

در این قسمت روانپادکست به سیر تحولی عشق می پردازیم و مهمان این پادکست جناب آقای دکتر مهدی رضا سرافراز عضو هییت علمی دانشگاه شیراز می باشد.