عشق و دلبستگی از ابتدای زندگی وجود دارد. نوزاد هنگام ورود به دنیا، به همراه غذای جسم، به رابطه ای نیاز دارد که از آن روحش را تغذیه کند. وجود این رابطه در حدی مهم است که اگر نباشد نوزاد می میرد. در بستر این رابطه امن، کودک دنیا را می فهمد. می فهمد که فردی هست که به نیازهای او پاسخ می دهد. گریه اش را می فهمد. با لبخندش خنده اش می گیرد. کودک در راستای این رابطه،‌ عشق را تجربه می کند. دلبسته میشود. دلبسته کسی که به او غذای روح می رساند.

تغییرات عشق و دلبستگی

اما در اوایل زندگی این رابطه یک طرفه است. کودک
نمیتواند همانگونه که مراقبش او را نگه می دارد، از نیازهای مراقب خود آگاه باشد.
نمیتواند این را درک کند که مراقبش نیاز دارد زمانی برای خود داشته باشد. زمانی
برای استراحت، غذا خوردن یا حتی دستشویی رفتن! ولی مراقب نمیتواند از نیازهای
اولیه خود دست بکشد. به ناچار گاهی اوقات کودک از داشتن همه جوره و همه زمانه عشقش
محروم میشود. این محرومیت برای او ناکامی می آورد. خشمگین میشود. گریه می کند. و
با این گریه گاها مراقبش را مجبور می کند که بیشتر با او باشد. که بیشتر از خود،‌
به نیازهای کودک توجه کند.

عشق و دلبستگی با بزرگ شدن

رفته رفته با بزرگتر شدن و در روند سیر تحولی،‌ کودک
با ناکامی های بیشتری مواجه می شود. این ناکامی ها به او می آموزند که دیگران خارج
از دنیای او هستند. کم کم یاد می گیرد که صبر کند تا دیگری هم بتواند نیازش را
برآورده کند. صبر می کند تا مادرش برود و برگردد و می داند مادرش با رفتن از بین
نمیرود. می داند که مراقبش او را دوست دارد. این دانسته ها به او احساس امنیت می
دهند. این احساس امنیت در رابطه منجر به دلبستگی می شود.

فرد در کودکی از طریق رابطه با مراقبانش دلبستگی
را می فهمد. این دلبستگی می تواند بستری امن و یادآور این باشد که من دوست داشتنی
هستم. همچنین این دلبستگی می تواند بستری ناامن داشته باشد و زخم هایش را در رابطه
های بعدی نشان دهد.

در این قسمت در مورد اینکه عشق چیست و با مترادف های خود چه فرقی دارد صحبت کرده ایم. مهمان این قسمت جناب آقای دکتر سرافراز عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز هستند.